Het boek gaat over dat de schrijver, Jan Wolkers terug gaat
naar de plek waar hij is opgegroeid.
De eerste zin van het boek is nogal onbegrijpelijk en ik
dacht wat staat me te wachten. Maar als je door leest valt het allemaal mee en
is het makkelijk te begrijpen. Het leest makkelijk en het is best interessant. Het
is leuk dat er afgewisseld word met de tijd ene keer zit je in het heden en de
andere in het verleden namelijk flashbacks. Het is ook interessant dat de ik
persoon de schrijver zelf is het gaat echt over hem en over zijn familie en
verleden.
“ De idee” van dit
verhaal is denk ik dat het verleden nog steeds invloed heeft, de ik persoon uit
het verhaal, de schrijver leeft eigenlijk in het verleden. Hij voelt zich nog
steeds schuldig over de dood van zijn broer omdat hij diens foto’s had verbrand.
Hij is niet schuldig maar dat dringt niet door. En ook als hij door Oegstgeest loopt dat alles herinneringen opbrengt. Het
verleden had hij onderdrukt.
Ik vind de visie nog steeds actueel omdat nog veel mensen
daar dagelijks mee bezig zijn kijk dan alleen al naar de mensen die in de
oorlog leefde wat de hoofdpersoon ook heeft gedaan. Mensen voelen zich nog
schuldig en proberen het te onderdrukken. Het leeft nog steeds en wie heeft er
niet een fout gemaakt en kan het maar niet vergeten en zich erbij neer leggen,
iedereen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten